Tarifsiz Mutluluk

Kendimi mutlu hissediyorum ve uzun zamandır böyle hissetmediğimi hesaba katarsak mutlu olduğumda suç işlemiş gibi hissediyorum. Mutlu olmak için bir nedenim olmadığını söyleyemem elbetteki var. Kafama koyduğum şeyleri yapıyorum zor olsa dahi. Kendimi ilk defa umut ederken bulmuyorum, ilk defa umut ettiğim kişi gibi hissediyorum. Hayatımdaki ışığı bulmuş gibi hissediyorum ve bulunca anladım ki karanlık sadece içimizdeki ümitsizlikten, üzüntüden oluşan bir perdeymiş, sabah kalktığımızda da etraf karanlık olmuyor mu? Hayatımızdaki karanlığa karşı perdeleri açmasını bilmeliyiz. Hayatımızda bize yol gösteren kişileri yaz ayının ortasındaki sabah  perdenin içinden süzülen güneşe benzetiyorum.

Biliyor muyuz?

Biliyor muyuz?

Ne zaman öleceğimizi biliyor muyuz?

Sevdiğimiz birisiyle zaman geçirirken onun kıymetini bilebiliyor muyuz?

Belki de sadece yanımızda diye biliyoruzdur ama ondan uzakta olduğumuzda özlüyoruzdur…

Keşke daha çok vakit geçirebilseydim diyoruzdur…